God in het midden #15 – Stilte (3)In deze vijftiende aflevering wil ik het met jullie hebben over stilte, net als gisteren. Dat doe ik omdat het de Stille Week is, de week van Goede Vrijdag, op weg naar Pasen. En daarom deze week iedere dag een aflevering over stilte. Gisteren ging het over stilte die te lang duurt. Ik had het over de storm op het meer. De boot waar Jezus en zijn leerlingen in zitten, dreigt om te slaan. En Jezus slaapt. Kan God er niks aan doen?En vandaag is dan de vraag: hoe houd je het dan tóch uit? Want deze crisis duurt misschien nog wel een hele tijd. Hoe vind je dan toch steeds opnieuw die stilte, die rust, waarbij je het uit kunt houden?Ik denk: die rust en stilte vind je als je je kunt overgeven. Als je jezelf kunt toevertrouwen aan God. Dat vraagt inderdaad veel vertrouwen. Maar wat is daarvoor nodig?Ik moet dan denken aan Psalm 131. Een hele korte Psalm, maar wel met hele mooie woorden. Daar staat: Heer, niet trots is mijn hart / niet hoogmoedig mijn blik. / Ik zoek niet wat te groot is / voor mij, en te hoog gegrepen. / Nee, ik ben stil geworden, / ik heb mijn ziel tot rust gebracht / als een kind op de arm van zijn moeder / als een kind is mijn ziel in mij.Kijk, dat zijn woorden van vertrouwen, van overgave. Daarvoor is dus nodig dat je je eigen trots laat varen. Het gevoel dat je het altijd zelf moet zien te redden. En zoek het niet in grote dingen. Probeer geen dingen te bereiken die te hoog gegrepen zijn.Zoek het in de kleine dingen. Laat je trots en twijfel los. Doe wat je kunt, dat is genoeg. Meer dan genoeg!Dan vind je rust bij God. En wordt je ziel stil, als een kind op de arm van zijn moeder. Zoals een kind zich toevertrouwt aan z’n moeder, zo mag jij je toevertrouwen aan God. Dán leer je inderdaad God opnieuw kennen – als de God die jou aanvaardt.Wat is daar nog meer voor nodig? Dat je niet óver God blijft spreken of denken. Maar dat je tót Hem spreekt. Juist in het gebed, hoe eenvoudig ook, kun je komen tot die overgave aan God.Als Jezus aan het kruis hangt, spreekt Hij twee keer tot God, zijn hemelse Vader. De ene keer is het de schreeuw: “Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten?” Het is de schreeuw vanuit de diepte, vanuit de crisis.Het tweede wat Hij tegen zijn Vader zegt is: “Vader, in uw handen leg ik mijn geest”. Dat is een volkomen overgave. Hij vertrouwt zich toe aan Gods zorg. Daarin ligt ook voor ons het leven. Ook wij vinden opnieuw rust en stilte als we ons zó zonder reserves toevertrouwen aan Gods vaderlijke zorg.Dus blijf ik het zeggen: Blijf in verbinding met God, en met elkaar! Bedankt voor het kijken, en tot morgen!
Geplaatst door Westerkerk Kampen op Woensdag 8 april 2020
God in het midden #15 – Stilte (3)