God in het midden #8 – TochDe techniek haperde wat op mijn telefoon, helaas. Volgende keer beter! Voor wie liever leest dan kijkt hierbij de tekst:Hoi! Welkom bij de achtste aflevering van de videopodcast ‘God in het midden’. Elke werkdag om 12 uur vanuit de Westerkerk in Kampen. Een kort bemoedigend woord midden op de dag, en natuurlijk later ook terug te kijken. Deze videopodcast heet ‘God in het midden’, want we willen dat in deze crisistijd niet Corona in het midden staat, maar we willen Gód vinden, midden in deze crisis.In deze achtste aflevering wil ik het met jullie hebben over één klein woordje. Het woordje ‘toch’. Want in dat kleine woordje zit het hele evangelie verpakt. Dat kleine woordje maakt alle verschil van de wereld. En dat woordje helpt ons om met de goede houding deze crisis tegemoet te treden.Want de situatie is ernstig. Dat hoeven we elkaar eigenlijk niet meer te vertellen. Het wordt ook met de week ernstiger, nu ook in Nederland blijkt dat dit virus maar moeilijk tot stilstand is te brengen. En om ons heen worden steeds meer mensen ziek. Misschien heeft het inmiddels jou ook al bereikt.En toch. Toch is er juist aan het evangelie iets unieks. Want uit de Bijbel weten we dat God ons uiteindelijk tóch altijd weer tegemoet komt. Daar kunnen we op wachten. Eens zullen we zijn aangezicht weer zien. Eens zullen we zijn aanwezigheid in ons leven weer merken.En daarom dat woordje ‘toch’. Want zo mogen wij ook in het leven staan. Je ziet dat bijvoorbeeld terug in het slot van het Bijbelboek Habakuk. Daar zegt de profeet in hoofdstuk 3 vers 17 en 18:Al zal de vijgenboom niet bloeien,al zal de wijnstok niets voortbrengen,al zal de oogst van de olijfboom tegenvallen,al zal er geen koren op de akkers staan,al zal er geen schaap meer in de kooien zijnen geen rund meer binnen de omheining –toch zal ik juichen voor de HEER,jubelen voor de God die mij redt.Het is het ‘toch’ van het evangelie. Het is het ‘toch’ dat tussen Goede Vrijdag en Pasen staat. Jezus sterft aan het kruis, en ‘toch’ vergeet God zijn trouwe dienaar in de dood niet. Jezus staat op, een nieuwe dag breekt aan.En in het Nieuwe Testament brengt Paulus dat als geen ander onder woorden in 2 Korintiërs 6. Ook een brief vanuit de ellende, vanuit de isolatie geschreven, omdat Paulus toen gevangen zat. Hij zegt in vers 9 en 10: “… we sterven maar toch leven we, we worden gestraft maar niet ter dood veroordeeld, we hebben verdriet maar toch zijn we altijd verheugd, we zijn arm maar toch maken we velen rijk, we bezitten niets maar toch hebben we alles.”Ik zou zeggen: laat dat onze houding zijn. We hebben verdriet, maar toch zijn we altijd verheugd. Natuurlijk, we zijn geen optimisten die zeggen: ach, het valt allemaal wel mee, het glas is nog half vol.Nee, juist christenen hebben een open oog voor de ellende in de wereld. Dat het leven níet is zoals het is bedoeld. Wij hebben júist ook oog voor de eenzaamheid, voor de isolatie, voor de angst, de gevolgen van de ziekte, het gevaar. Niets daarvan ontkennen we.Maar we zijn ook geen pessimisten. Dit is niet het einde van de wereld. We gaan hier niet in ten onder. We blijven ook niet treuren om alles wat niet meer is en niet meer kan.Want toch. Toch zijn we altijd verheugd. Waarom? Omdat we weten dat God ons redt juist als wij onszelf niet meer kunnen redden. Zijn liefde, zijn kracht, zijn nabijheid troosten ons. Zodat we ook in de moeilijke omstandigheden toch het vólle leven kunnen leven. Het leven midden in deze wereld, omdat we weten dat we hier voor Gods aangezicht mogen leven. En daarom blijf ik het zeggen: Blijf in verbinding met God, en met elkaar! Bedankt voor het kijken, en tot morgen!
Geplaatst door Westerkerk Kampen op Maandag 30 maart 2020
God in het midden #8 – Toch